Zaman yoksulluğu (Time poverty): Emel Memiş zaman yoksulluğunu, “Minimum yaşam standardına ulaşabilecek zamana sahip olmama durumu” olarak tanımlamaktadır[1]. Burada örnek olarak iki yetişkinden oluşan ve bu yetişkinlerden birinin çalıştığı bir aile ile üç çocuklu ve tek yetişkinli bir aile verilebilir. Bu iki aile aynı gelir durumuna ve tüketim harcamasına sahip olduğu durumda resmi yoksulluk hesaplamalarında bu aileler belirli bir gelir ve tüketim harcamasının altında kaldıklarında yoksul olarak değerlendirilmektedir. Ancak üç çocuğun bakımının ihtiyaç duyduğu zaman bu iki ailenin yoksulluğunun zaman üzerinden farklılaşmasına neden olmaktadır. Türkiye’de zaman yoksulluğuna en çok yoksul hanelerde yaşayan kadınlar maruz kalırken, çalışan kadınların yüzde 68’i, erkeklerinse %42’si zaman yoksuludur. Bu oran tam zamanlı çalışanlara bakıldığında kadınlarda %70, erkeklerde ise %37 olmaktadır. 36-50 saat çalışan kadınların yoksulluk oranı ise erkeklere kıyasla altı kat fazladır[2].

[1] UNDP, t.y., Podcast 99 – Yoksulluk Ölçümüne Yeni Yaklaşımlar, http://www.tr.undp.org/content/turkey/tr/home/new-horizons/new-horizons-podcasts/podcast-99—new-approaches-to-poverty-measurement-of-turkey.html

[2] Emel Memiş, Thomas Masterson ve Ajit Zacharias, 2014, Türkiye’nin Gizli Yoksulları, tobb etü Sosyal Politikalar Platformu, http://spm.etu.edu.tr/tr/publish/2014_11_03-EmelMemis.pdf